Άρης-Πλούτωνας σε Σύνοδο: το μαρτύριο του Σίσυφου;

"Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή

αρκεί για να γεμίσει μιαν ανθρώπινη καρδιά.

Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο".

~A. Καμύ, "Ο Μύθος του Σίσυφου"

Ο μύθος του Σίσυφου έχει συνδεθεί με την αρχετυπική διαδικασία του "γίγνεσθαι" η οποία εξιδανικεύει την ίδια την προσπάθεια πάνω και πέρα από την επιτυχία. Σύμφωνα με το μύθο, ο Σίσυφος επειδή αποκάλυψε τα μυστικά των θεών καταδικάστηκε αιώνια να κυλάει μία πέτρα πάνω σε ένα λόφο. Μόλις η πέτρα έφθανε στη κορυφή εκείνη κυλούσε πάλι κάτω, και ο Σίσυφος ξεκινούσε και πάλι το ταξίδι από την αρχή. Ο μύθος του Σίσυφου αντιπροσωπεύει τη θέληση του ανθρώπου ακόμα και για έργα που μπορεί να φαίνονται μάταια, όμως τα οποία στην πραγματικότητα περιγράφουν την ίδια την παρόρμηση του για ολοκληρωτική αναγέννηση μέσα από τις απαγοητεύσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρόκειται για μία ιστορία προσδοκιών και πραγματικών περιορισμών που μπορούν ωστόσο να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο. Στη γλώσσα της Αστρολογίας, ο μύθος του Σισύφου συμβολικά μιλάει για τη σύνοδο του Άρη και του Πλούτωνα στο ζώδιο του Αιγόκερου.

Πρωτού ξετυλίξουμε το μύθο του Σίσυφου στις κορυφές του Πλούτωνα ας πούμε λίγα λόγια για τον τρόπο που αυτοί οι δύο πλανἠτες συμβολίζουν συγκεκριμένες διαστάσεις στον τρόπο που βιώνονται και εν προκειμένω μέσα από τις παρορμητικές και γήινες ποιότητες του Αιγόκερου. Οι ενέργειες του Άρη εκφράζονται συμβολικά με τη φυσική ενέργεια, την πρωτοβουλία και την επιθυμία. Πρόκειται για την εξωστρεφή και διεκδικητική έκφραση της θέλησης του ανθρώπου για δράση έτσι ώστε να ικανοποιήσει τους στόχους του και να ανταποκριθεί στις φυσικές και σεξουαλικές του ανάγκες. Οι έννοιες του μετασχηματισμού, της μεταστοιχείωσης και του θανάτου έχουν παραδοσιακά συνδεθεί με τον Πλούτωνα. Παρόλο τη λεγόμενη "παγωμένη καρδιά" που είναι σχηματισμένη στην επιφάνειά του, όπως μας αποκάλυψαν οι φωτογραφίες της αποστολής New Horizon της ΝΑΣΑ, ο Πλούτωνας αντιπροσωπεύειεκείνη τη σφοδρή επιθυμία για να διεισδύσουμε στον πυρήνα της ύπαρξής μας κάτι το οποίο συνεπάγεται την ολοκληρωτική αναγέννηση. Συνδέεται με την ανάγκη του ανθρώπου να απελευθερωθεί μέσα από τον πόνο, αλλά και να ανακαλύψει μέσα από αυτη τη διαδικασία νέα μονοπάτια προσωπικής ολοκλήρωσης.

Όταν οι Αρειανές ποιότητες φιλτραριστούν μέσα από το ζώδιο του Αιγόκερου τότε περιγράφουν εκείνο το είδος της θέλησης που μεδοθικά και συνειδητά διοχετεύεται στη σωστή κατεύθυνση για να ολοκληρώσει ένα στόχο. Αν και ο Πλούτωνας βρίσκεται στις παρυφές του ηλιακού μας συστήματος, ο Πλούτωνας στον Αιγόκερο εκφράζει το φυσικό κόσμο ως την κύρια μετασχηματική ενέργεια του υπερβατικού. Εδώ οι υποσυνείδητες ενέργειες που μετασχηματίζουν τον άνθρωπο συντονίζονται με την επιμονή του, τη φιλοδοξία του, την ελεγχόμενη προσπάθειά του και την εξαιρετική αποφασιστικότητα που επιδεικνύει ο νους του και η θέλησή του με σκοπό τη μεταμόρφωσή του. Με λίγα λόγια ο Πλούτωνας στον Αιγόκερο αποδεικνύει ότι οι υπερατομικές ή υπερβατικές ποιότητες μπορούν και έχουν τεράστια και απτή δύναμη στην πράξη. Όταν συνδυαστούν οι πλανητικές αυτές ποιότητες, ο Άρης στον Αιγόκερο κατακτάει της βουνοκορυφές του Πλούτωνα έχοντας ένα ξεκάθαρο πλάνο στο μυαλό του: να ακολουθήσει το δρόμο της προσωπικής του επιτυχίας και ολοκλήρωσης οδηγούμενος από τη θέλησή του και τη φυσική του δυνητικότητα αντιμετωπίζοντας τις πιο βαθιές του επιθυμίες και παρορμήσεις.

Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που ο μύθος του Σίσυφου εκφράζει τόσο την πλανητική όψη της συνόδου μεταξύ του Άρη και του Πλούτωνα, εστιάζοντας όχι μόνο στις αρνητικές του πτυχές, αλλά και στις θετικές όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Στην Ελληνική μυθολογία ο Σίσυφος είναι ο μυθικός ιδρυτής της Κορίνθου και όπως και ο Οδυσσέας έχει την υστεροφημία σαν ο "πιο

πονηρός από όλους τους ανθρώπους." Το όνομά του συνδέθηκε με την απάτη, όταν επαναστάτησε εναντίον των θεών αποκαλύπτοντας τις δυνάμεις τους και καταλύοντας τα όρια μεταξύ του κόσμου θεών και των θνητών. Η ιστορία της κατάβασης του Σίσυφου στον Κάτω Κόσμο ως τιμωρία για αυτή του την πράξη έχει αρκετές παραλλαγές, αν και ο βασικός πυρήνας παραμένει ο ίδιος: ο Σίσυφος προδίδει τα μυστικά του Δία και καταδικάζεται να σπρώχνει στην αιωνιότητα μία πέτρα σε ένα λόφο στον Άδη, η οποία κατρακυλούσε μόλις έφθανε στην κορυφή για να ξεκινήσει και πάλι την ίδια διαδρομή.

Αν και ο μύθος εδώ υποδηλώνει ότι ο θάνατος είναι κομμάτι του κύκλου της ζωής και παράλληλα μία μορφή τιμωρίας σε όσους προσβάλλουν το θείο και τα μυστήρια, ο Σίσυφος εισέρχεται στον Άδη με το δικό του σχέδιο δράσης. Φιλοδοξία, εγωισμός και δίψα για εξουσία παρακινούν το Σίσυφο να ξεγελάσουν τον Άδη, το θεό του Κάτω Κόσμου. Ο Σίσυφος πείθει τον θεό να του δείξει πώς αλυσοδένει όσους επισκέπτονται το βασίλειό του. Αργότερα ο ίδιος παγιδεύει τον Άδη στις αλυσίδες του με αποτέλεσμα ο δεύτερος να γίνει φυλακισμένος στο σπίτι του. Αυτή η άκρως ακατάλλη χρήση δύναμης από τον Σίσυφο απελευθέρωσε μεν τους ανθρώπους από το θάνατο προσωρινά, αλλά προξένησε μεγάλη ανισορροπία. Αν επεκτείνουμε τα νοηματικά νήματα της ιστορίας και τα συνδέσουμε με τις πλανητικές ποιότητες που αναλύσαμε παραπάνω, μπορούμε εύκολα να δούμε τον τρόπο που ο μύθος του Σίσυφου εναρμονίζεται με την αστρολογική γλώσσα.

Η συνάντηση του Σίσυφου με το θάνατο αντηχεί τη δυσαρμονική έκφραση που μπορεί να έχει η σύνοδος του Άρη και του Πλούτωνα. Εδώ ο Άρης/Σίσυφος θα αποφύγει το θάνατό του μόλις βρεθεί στο περιβάλλον του Πλούτωνα έχοντας αποφασίσει να κυνηγήσει τις εγωιστικές του φιλοδοξίες. Εδώ οι αρειανές ενέργειες συγχωνεύονται με τις αντίστοιχες μεταμορφωτικές ενέργειες του Πλούτωνα, τις οποίες φυσικά ο Άρης χειρίζεται με τέτοιο τρόπο για να εξυπηρετήσει τη δική
του αντζέντα. Για να αποφύγει τον πόνο που θα επιφέρει ο δικός του θάνατος--συμβολικά και κυριολεκτικά--ο Άρης/Σίσυφος χρησιμοποιεί αδίστακτα κάθε μέσο που θα τον φέρει πιο κοντά στην πραγματοποίηση των φιλοδοξιών του, των βαθύτερων επιθυμιών του και εξαναγκασμών, παρά στη συνοδητοποίηση των ορίων του. Η μεταμορφωτική ενέργεια του Πλούτωνα του έχει πάρει κυριολεκτικά τα μυαλά σε τέτοιο βαθμό που ο Άρης/Σίσυφος αποτυγχάνει να πραγματοποιήσει την προσωπική μεταμόρφωση και να μετασχηματίσει τον πόνο του μέσα από την προσπάθεια και την εμπειρία. Φυσικά η σκληρή δουλειά του Άρη/Σίσυφου να ξεγελάσει τον Πλούτωνα φέρνει αποτελέσματα, όμως τον απομακρύνει από το να βρει τον ανώτερο εαυτό του, όπου θριαμβεύει η προσωπική του θέληση αλλά δεν ανατρέπει τη βούληση των θεών.

Το γεγονός ότι ο Πλούτωνας αλυσοδέθηκε και δεν μπορούσε κανείς να πεθάνει δεν απομάκρυνε και το φόβο απέναντι στο θάνατο. Η σύνοδος του Άρη και του Πλούτωνα μπορεί να βιωθεί με έναν εποικοδομητικό τρόπο σε συμφωνία με τη συμπαντική αρμονία που υπαγορεύει ότι οι αρχές που αφορούν στην αναγέννηση και τη μεταμόρφωση είναι ικανές να βοηθήσουν τον άνθρωπο να συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Η παρόρμηση και η αποφασιστικότητα του Άρη μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι ως άμυνες απέναντι στο"θάνατο", αλλά για να αποδεχθεί την πορεία προς μία ολοκληρωτική αναγέννηση. Θέτοντας σε εφαρμογή ένα σχεδιασμένο όραμα και το αρχέγονο πρωταρχικό του ένστικτο, ο Άρης ή ο Σίσυφος από τον Αιγόκερο μπορεί να επαναπροσδιορίσει τη σημασία των αέναων κύκλων του βράχου που κυλάει προς τα πάνω και ξανακυλάει προς τα κάτω. Για να βιώσουμε με θετικό τρόπο τις πλανητικές ποιότητες αυτής της συνόδου χρειάζεται να εσωτερικεύσουμε αυτή τη μεταμορφωτική κυκλική διεργασία του Πλούτωνα. Κάθενας χρειάζεται να εκπαιδεύσει τον προσωπικό Σίσυφο που κρύβει μέσα του να πειθαρχήσει πάνω στη θέλησή του και να αποδεχθεί τα όριά του, όμως παράλληλα να τα μεταμορφώσει μέσα από συνειδητή προσπάθεια και βίωμα. Η θετική έκφραση της συνόδου του Άρη με τον Πλούτωνα δεν παρουσιάζει μία μάταιη και χωρίς ελπίδα προσπάθεια, όπως φαινομενικά δείχνει ο μύθος του Σίσυφου. Αντίθετα, μπορεί να εμπνεύσει τον άνθρωπο να δει και να βιώσει διαφορετικά αυτή την αέναη προσπάθεια έχοντας όμως αποδεσμεύσει αυτή από το αποτελέσμα και έχοντας επικεντρωθεί στη διαδικασία.

Ο μύθος του Σίσυφου αποτελεί το παράδειγμα του ανθρώπου εκείνου που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει και να προσδιορίσει τη δύναμη της βούλησης του και των φιλοδοξιών του για να κάνει αυτό που μπορεί κάθε φορά καλύτερα μεταμορφώνοντας και ανακαλύπτοντας τον εαυτό του. Αυτό αποτελεί και το κεντρικό θέμα της συνόδου των δύο πλανητικών ενεργειών. Άραγε λοιπόν η σύνοδος του Άρη-Πλούτωνα δεν είναι τίποτα άλλο από το μαρτύριο του Σισύφου; Αν επικεντρωθούμε στην ανάβαση του Σίσυφου που κυλάει το βράχο πάνω στο λόφο, τότε πράγματι βλέπουμε τον επίδοξο άνθρωπο. Αν επικεντρωθούμε στην κάθοδο του Σίσυφου, τότε βλέπουμε τη ματαίωση της προσπάθειας και την ήττα. Αυτό π0υ φαίνεται να είναι ως τίποτα παραπάνω από ένας αέναος κύκλος τιμωρίας και που συμβολικά συνδέεται με το στοιχείο της γης και του υλικού κόσμου (εναρμονισμένα με τις ποιότητες του ζωδίου του Αιγόκερου), δεν είναι παρά μόνο μία υπενθύμιση ότι η προσπάθεια του ανθρώπου εμπεριέχει και τις δύο πτυχές της προσπάθειας: την επιτυχία, αλλά και τη δυσκολία και την αποτυχία. Αν επικεντρωθούμε και στις δύο πτυχές αυτού του κύκλου ή στις δύο πλανητικές ποιότητες της συνοδου που συγχωνεύονται, τότε ο Σίσυφος μέσα μας μπορεί να βιώσει την ολότητα της ύπαρξής μας όχι σαν κάτι τετελεσμένο και έξω από μας, αλλά ως μία μετασχηματική διαδικασία
με κέντρο εμάς.

Κλείνοντας, σήμερα γνωρίζουμε από αποσπάσματα δύο τραγωδίες με κεντρικό ήρωα το Σίσυφο που έχει γράψει ο Αισχύλος: Σίσυφος Δραπέτης και Σίσυφος
Πετροκυλιστής. Τα δύο αυτά επίθετα που χαρακτηρίζουν το Σίσυφο απηχούν το θέμα της πλανητικής αυτής συνόδου. Το αρχέτυπο του Σίσυφου συνδυάζει και τα δύο μέρη του κυλίσματος του βράχου, της ανόδου και της καθόδου εκεί που η θέληση συναντάει τον φιλόδοξο άνθρωπο αλλά δε χρωματίζει την προσπάθειά του και την εμπειρία του με τη ματαιότητα. Έτσι λοιπόν η σύνοδος Άρη-Πλούτωνα είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να κυλήσουμε πιο βαθιά όντας μαζί και ως Σίσυφος Δραπέτης και ως Σίσυφος Πετροκυλιστής.

Bibliography:
~S. Arroyo, Astrology, Psychology, and the Four Elements (1975)
~D. Cunningham, Healing Pluto Problems (1986)
~E.M. Simon, The Myth of Sisyphus: Renaissance Theories of Human Perfectibility (2007)
~K. Pietruczuk, “The Sisyphus Plays of Aeschylus,” Museum Helveticum 68 (2011) 129-140.

Mars conjuncts Pluto: a Sisyphean labor?

“The struggle itself toward the heights 
is enough to fill a man's heart.

One must imagine Sisyphus happy.”
~A. Camus, The Myth of Sisyphus.

Artwork by The Chewu

The myth of Sisyphus is one of the most poignant insights into the archetypal process of becoming , which idealizes process over achievement. According to the myth as a punishment for revealing the secrets of the gods, Sisyphus is condemned for eternity to roll the rock up a hill, only to watch it roll back down, and then to begin the process once again. Sisyphus’ story represents the willingness of man toward acts that even though they may seem futile, speak to the urge toward total rebirth, celebrating the frustrations of human existence. Sisyphus’ story is a story of aspirations and actual limitations which can transform the human condition. In the language of Astrology Sisyphus’ story echoes the upcoming conjunction between the planets Mars and Pluto in the sign of Capricorn.

Image: medi

Before rolling out the myth of Sisyphus on the Plutonian terrain, let’s talk about how these two planets can be said to represent a particular dimension of experience which is coloured by the cardinal and earthly qualities of Capricorn. Mars symbolically manifests principles associated with drive, physical energy, initiative and desire. It is the aggressive and self-assertive urge of man to act decisively in order to fulfil his need to accomplish his goals and meet his physical and sexual excitement. Concepts of transformation, transmutation and elimination have been traditionally associated with Pluto. Despite the so-called “icy-heart” formed on his surface, as NASA's New Horizons images revealed last year, Pluto represents the urge to penetrate to the core of experience, which entails total rebirth and symbolizes man’s need to let go through pain and explore new paths of personal existence.

Martian qualities filtered through the sign of Capricorn describe the kind of will-power that is methodically, consciously directed and determined to get things done.  In spite of its presence in the outskirts of the solar system, Pluto in Capricorn  speaks of  the physical realm as the key transformative energy of the transpersonal.  Here, the subconscious energies to refine oneself  are attuned to the forces of perseverance and ambition,  calculated effort and exceptional determination of one’s mind and will power to transform. Hence, Pluto in Capricorn  demonstrates that even transpersonal or transcendental realms do have immense and tangible power.  Combining the expressions of the two planetary principles, Mars in Capricorn steps into the Plutonian mountain goat fields with an agenda in his mind: to pursue personal achievement and transformation driven by his willingness, physical potentiality and perfectibility, yet facing his deepest desires and urges.  

It is wonderful how Sisyphus’ myth expresses both the planetary-sign principles of Mars and Pluto in Capricorn, and integrates their angular relationship—in this example the conjunction—not only self-destructively, but also positively as I will explain. In Greek mythology Sisyphus was believed to be the founder of Corinth and like Odysseus was both glorified and stigmatized as “the most cunning of men”. His name has been synonymous with deception, when he decided to rebel against the gods and share their powers by breaking down the boundaries between the divine and the human. The story of Sisyphus’ descent to the underworld as punishment for this defiance against the gods appears in a few versions, but the central theme is the same: Sisyphus betrays Zeus’ secrets and he is condemned to push a rock up a hill in Hades, only to have it roll down again once he reached the top. 

Although the myth here denotes that death is part of the natural process of life, and a form of punishment, especially for those who are trespassers of the divine mysteries, Sisyphus steps in the underworld with his own agenda. Ambition, selfishness and lust for power drives Sisyphus to outwit Pluto, the god of the Underworld by persuading him to demonstrate the use of his chains, and then he tied up the god in his own capturing device. Pluto became a prisoner in his own home, while Sisyphus’ improper use of force and will delivered humans from death, at least temporarily. If we extend the threads of this story and tie them to the expressions of the planetary principles as described earlier, we can easily recognize how Sisyphus’ myth is attuned to astrological language.

Artwork by Paulo Vinlua.

Sisyphus’ meeting with Death resonates with the disharmonious expression of the Capricorn energies and qualities of Mars and Pluto when conjunct. In a state of disharmony and discord, Mars/Sisyphus to avoid death upon his meeting with Pluto decides to pursue his selfish aspirations. Merging with the Plutonian transformative energies, Mars willfully manipulates others to serve his own agenda. To avoid the pain of facing his own death—symbolically and literally—Mars/Sisyphus ruthlessly uses any means to meet his aspirations, deepest desires and compulsions, rather than his limitations. Infatuated with the Plutonian power of rebirth and regeneration Mars/Sisyphus fails to achieve his personal transformation and positively transmute pain through effort and experience. Mars’/Sisyphus’ hard work to trick Pluto does pay off, but fails to experience his ideal self, where the triumph of his will-power will not overthrow the counter-will of the gods.

Artwork by Vladimir Kush

The fact that Pluto was chained and nobody could die did not alleviate the fear of death. The upcoming conjunction of Mars and Pluto can be experienced in harmony with the higher universal law, which dictates that the principles regarding rebirth and transformation could help man to ameliorate the anxiety of dying. Mars’ self-determination and urge can be used not to defend oneself against “death”, but to accept the urge towards total rebirth. Using his calculated vision and raw primal energy, Mars in Capricorn or Sisyphus can redefine the seemingly burden of the infinite rock-rolling cycles. In order to experience harmoniously the planetary principles of this aspect, Mars needs to internalize the transformative cyclical process of Pluto applying both human perfectibility and transcendent excellence. Each one of us must train his/her inner Sisyphus to discipline his will and accept his limitations, yet to transmute them through effort and intensity of experience. A positive expression of the Mars Pluto conjunction does not paint a futile and hopeless Sisyphean labor. On the contrary it may inspire man to reengage in this cyclical process without the consolation of achievement.

Ganu Gancheff

Sisyphus’ myth exemplifies the effort of man to assert the powers of his own free will and aspirations to achieve a transparent excellence; this is one of the main themes that the conjunction of Martian and Plutonian energies represent. So, is this Mars-Pluto conjunction nothing more than a Sisyphean labor? Focusing on Sisyphus’ ascent over the hill rolling the rock, we see an aspiring man. Focusing on Sisyphus’ descent we see the suffering defeat of man’s aspirations. What may seem as a cyclical rock-rolling punishment, which is symbolically related to the elemental earthly qualities of the physical senses and the here-and-now reality of the material world—attuned to the Capricorn qualities too—is only a reminder that all human endeavors involve both aspiration and frustration. But if we focus on both aspects of this cyclical labor, or on both aspects of the Mars-Pluto conjunction then Sisyphus and ourselves are capable of experiencing the wholeness of human existence, not as a finished form but as a process.

On a last note, we know today of two lost plays about Sisyphus written by the ancient Greek tragedian, Aeschylus: Sisyphus the Runaway [Δραπέτης] and Sisyphus the Stone-Roller [Πετροκυλιστής]. The existence of these two clearly distinct epithets attributed to Sisyphus seem to allude nicely to the major themes that the conjunction of Mars and Pluto represent. The Sisyphean archetype synthesizes both aspects of the Sisyphean cyclical labor, where free will meets the aspirant man, but it does not reduces his experience and effort to futility. The Mars-Pluto conjunction is an opportunity to “roll in the deep” both as a Sisyphus the Runaway and as Sisyphus the Stone-Roller.

Bibliography:

~S. Arroyo, Astrology, Psychology, and the Four Elements (1975)

~D. Cunningham,  Healing Pluto Problems (1986)

~E.M. Simon, The Myth of Sisyphus: Renaissance Theories of Human Perfectibility (2007)

~K. Pietruczuk, “The Sisyphus Plays of Aeschylus,” Museum Helveticum 68 (2011) 129-140.

Jupiter in Libra and the Scales of Fate.

"Big iron kitchen scales 

and a full set of weights

aren't carried lightly."

~Terry Pratchett, The Truth

Zeus has been traditionally associated with a series of symbols, such as the thunder bold and the eagle. However, “loudly thundered from mountain Ida” Zeus is portrayed two times in the Iliad holding and consulting his famous golden scales. In a few days beyond and higher than mountain Ida, “Zeus of the Skies”, planet Jupiter is going to hold up for almost a year another pair of scales, transiting through the sign of Libra. 

In the Iliad at the beginning of Book 8, Zeus lifts up his scales and he weights the fates of the Greeks and Trojans; later in the poem he consults once more his scales to weight the fates of Achilles and Hector. Scales should be of course impartial and objective, but we usually forget that Zeus has already made his decision who will be victorious in the end. He already knows what the future holds. The fact that Zeus consults the scales doesn’t indicate a submission to fate, rather points out the equilibrium before one the contestants proves superior in the battlefield. Zeus is just the beam of the balance. 

Issues of balance, fairness and equality in relationships and partnerships are among the many things that Jupiter in Libra places in his scales during this transit. Jupiter in Libra embodies the above qualities, but he doesn’t control the scales. Like any other planetary transit, this depends a lot on the way us as individuals approach our lives and assess this transit, when our endeavors fall out of balance. Jupiter in Libra may determine the weight of things, but he’s not the one weighting the fate. 

Scales can be a devious object, leading to anxiety over their accuracy. Every time we hop on a scale the possibility of perfect justice and equity is dubious, which makes the question of “how much we weight” a very provocative subject. So, what makes Jupiter in Libra a perfect motif for equality of balance between two contending parties, is that the scales both stand as a metaphor for ideal and impartial justice and leave room for the possibility of doubt and anxiety about the outcome. 

In the ancient world, there was a special class of administrators, the metronomoi, who were responsible for inspecting and testing the commercial scales, weights and measures. In the case of suspected tampering, the metronomoi could file for complaint or appeal. That said the transit of Jupiter in Libra calls us to become the metronomoi of our relationship-related issues, even the ones we literally have with our bathroom scale. Just as Zeus did not interfere with the verdict of the scales in the Iliad, we cannot expect the transit of Jupiter in Libra to lift one’s bad deeds out of the scale-pans, or to expect impartial scales to begin with. To be sure we may experience the “anxiety and fear of the scales” during this transit. But by including them in this transit, Jupiter in Libra offers us a chance to be more able to fully appreciate the strong fairness and justice resonance that the image of the scales provoke.