Τα Ακοίμητα Μάτια.

  Τόσο η ψυχοσύνθεση όσο και ο πνευματικός κόσμος του ανθρώπου ζωγραφίζονται και διαπλάθονται στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, και κατά δεύτερο λόγο στη διάπλαση του σώματός του. Η θεωρία αυτή της "Φυσιογνωμικής" είναι ήδη γνωστή από τον Αριστοτέλη, ο οποίος είναι συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου. 

   Τόσο ο Αριστοτέλης, όσο και ο Ιπποκράτης, αλλά και σύγχρονοι επιχείρησαν να μελετήσουν το χαρακτήρα του ανθρώπου μέσα από τη φυσιογνωμία του.

   Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος είχε αντίληψη της αξίας και της λειτουργίας των εικόνων στη ζωή του και για αυτό το λόγο επέλεγε πολύ προσεκτικά ποιες θα ντύσουν την καθημερινότητά του. Ο ιατρός Ηρόφιλος από την Αλεξάνδρεια υποστήριζε ότι η αίσθηση της όρασης λειτουργεί ως εξής: το «εσωτερικό πνεύμα» που βρίσκεται στο μάτι είναι αυτό που συλλαμβάνει τις εικόνες. Πάνω, λοιπόν, στο πνεύμα αποτυπώνεται το οποιοδήποτε αντικείμενο είναι ορατό και το πνεύμα το μεταφέρει στα νεύρα σαν πληροφορία, και εκείνα με την σειρά τους την αποτυπώνουν στην ψυχή εκείνου που βλέπει.

Δεξιός οφθαλμός από Ελληνικό άγαλμα, 500-100π.Κ.Ε. (από μάρμαρο, οψιανό, γυαλί και χαλκό.

Έτσι λοιπόν, όσα χρόνια και να πέρασαν και εμείς φυσιογνωμούμε με την τέχνη και εκείνη μαζί μας, κοιτώντας την στα μάτια. Κλείνουμε με ένα απόσπασμα από την εισαγωγή από το έργο του Αριστοτέλη, Φυσιογνωμικά. 

«Είναι δυνατό με κάποιο τρόπο να φυσιογνωμονούμε. Οι ψυχικές διαθέσεις ακολουθούν την κατάσταση των σωμάτων και δεν είναι άσχετες και αμέτοχες από τις κινήσεις και τα πάθη του σώματος αλλά συγκινούνται και συμπάσχουν με αυτό.

Αυτό γίνεται φανερό όταν παρατηρήσουμε τους μεθυσμένους και τους αρρώστους. Διότι σε αυτούς φαίνονται οι διαθέσεις της ψυχής, ότι πολλά μεταβάλλονται από τα πάθη του σώματος.

Και το αντίθετο πάλι, ότι το σώμα συμπάσχει όταν πάσχει και η ψυχή, αυτό γίνεται φανερό όταν παρατηρήσουμε εκείνους, που έχουν υποπέσει σε έρωτες, σε φόβους, σε λύπες και σε ηδονές».